Ανάμεσα σε αυτόν που βλέπει και σε αυτόν που δείχνει

Ακούς συχνά γύρω σου μια κοινοτοπία: «η διαφορά βρίσκεται στη λεπτομέρεια». Και τότε ψάχνεις να βρεις εκείνα τα κρυφά τα αδιόρατα σημεία που διακρίνουν εσένα από όλους τους άλλους τούς φαινομενικά ίδιους μ’ εσένα. Τα διαισθάνεσαι αυτά τα σημεία, δεν είναι εύκολο να τα εντοπίσεις, δεν τα αποδέχεσαι πάντοτε με ευκολία. Ελπίζεις όμως ότι, αν ποτέ κριθεί απαραίτητο, θα μπορέσεις να τα επικαλεστείς με αποτελεσματικότητα, να τα δείξεις και να διαχωρίσεις τη θέση σου ανάμεσα στους ομοίους σου. Ή όταν χρειαστεί, ελπίζεις ότι με την ίδια ταχύτητα θα μπορέσεις να τα κρύψεις και να καταστείς αξεχώριστος. Το ζήτημα αφορά κάθε φορά την απόσταση. Μόνο που παραγνωρίζεις το γεγονός ότι η εγγύτητα συχνά σε εξομοιώνει. Η λεπτομέρεια δεν κάνει απαραιτήτως τη διαφορά, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει από κοντινή απόσταση. Τα πράγματα θολώνουν. Στη λεπτομέρεια εδράζεται κάτι αναπόφευκτα κοινό. Κι έτσι, αντί να σταθείς σε απόσταση, πλησιάζεις το πρόσωπο, θέλεις να δεις όλο και πιο καθαρά, και όσο επικεντρώνεσαι στον άλλον, το βλέμμα καθίσταται μια αναμέτρηση. Μάτια με μάτια. Κι όσο πλησιάζεις περισσότερο, βλέπεις μόνο το λευκό του βολβού, και μετά την ίριδα και τα χρώματα που κυματίζουν μέσα της, και μετά την κόρη που είναι πάντα σκοτεινή και βαθιά, και μετά αν πλησιάσεις κι άλλο, συναντάς ένα κυρτό είδωλο που με δυσκολία αναγνωρίζεις, και αν πλησιάσεις κι άλλο καταλαβαίνεις ότι σου μοιάζει, και αν πλησιάσεις ακόμα περισσότερο (αν αυτό ήταν δυνατόν) τα μάτια αγγίζονται. Κόρη με κόρη. Και γίνεται τότε φανερό ότι είναι το δικό σου είδωλο, είναι η εικόνα σου που πλησιάζει καθρεφτιζόμενη στα μάτια του άλλου. Κι αν ήταν ποτέ δυνατόν να πλησιάσεις περισσότερο, και να κοιτάξεις μέσα στα μάτια σου όπως αντανακλώνται στα μάτια εκείνου, θα έβλεπες έναν παράδοξο διπλό κατοπτρισμό και δεν θα μπορούσες να κατανοήσεις αν είναι τα μάτια εκείνου που έχεις μπροστά σου ή αν είναι τα δικά σου μάτια που σου δείχνουν τον εαυτό σου. Και τότε τα μάτια δεν θα είναι πλέον εκείνα που βλέπουν αλλά εκείνα που δείχνουν. Παράξενη κρυψώνα – τα μάτια. Παράξενη υπόθεση – η απόσταση. Πόσο διαφορετικά μοιάζουν όλα ανάμεσα σε αυτά τα δυο.