Το νερό δεν μπορείς να το κρατήσεις. Μοιάζει με τους άντρες. Προσπάθησα. Πατέρας, αδερφός, εραστής, πιστοί φίλοι, πεινασμένα πνεύματα και Θεός, όλοι γλίστρησαν μέσα απ’ τα χέρια μου ο ένας μετά τον άλλον. Ίσως έτσι έπρεπε να ’ρθουν τα πράγματα – είναι αυτό που οι ανθρωπολόγοι αποκαλούν «συνήθη κίνδυνο» στις συναντήσεις με ξένους πολιτισμούς. Από έναν ανθρωπολόγο διδάχθηκα για πρώτη φορά τον κίνδυνο. Το θεωρούσε πολύ σημαντικό να χρησιμοποιεί κανείς τη λέξη συνάντηση και όχι (λόγου χάριν) ανακάλυψη όταν μιλά για τέτοια θέματα. «Σκέψου το σαν την διαφορά», είπε, «ανάμεσα στο να πιστεύεις αυτό που θες να πιστέψεις και στο να πιστεύεις αυτό που μπορεί να αποδειχθεί». Το σκέφτηκα. «Δεν θέλω να πιστέψω τίποτα», είπα. (Αλλά έλεγα ψέματα.) «Και δεν έχω τίποτα να αποδείξω». (Πάλι ψέματα.) «Μου αρέσει απλώς να ταξιδεύω στον κόσμο και να κάνω στάσεις παρατηρώντας τα πάντα». (Αυτό πράγματι είναι αλήθεια.) Εκείνη τη στιγμή, με κάποια δόση σκληρότητας, ανέφερε έναν πολιτισμό που είχε μελετήσει, στον οποίον οι γυναίκες περνούν απ’ την δοκιμασία του νερού για να φανεί αν είναι στ’ αλήθεια παρθένες ή όχι. Γιατί μια ανέγγιχτη παρθένα θα καταφέρει να βουτήξει στα βαθιά, ενώ η γυναίκα που έχει γνωρίσει τον έρωτα θα πνιγεί. «Δε με νοιάζει τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο», είπα (το τελευταίο μου ψέμα), και βυθιστήκαμε στη σιωπή.

Η ανθρωπολογία είναι η επιστήμη του αμοιβαίου αιφνιδιασμού. Ήθελα να τον ρωτήσω ένα σωρό πράγματα, όπως αν θα μπορούσε να μου πει σε τι διαφέρει ο παράδεισος από την κόλαση, αλλά δεν τον ρώτησα τίποτα. Αντιθέτως, χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να του μιλάω για τις Δαναΐδες. Ο Δαναός ήταν ένας ήρωας της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας που είχε πενήντα θυγατέρες. Αυτές τόσο πολύ αγαπούσαν τον πατέρα τους που λες και ήταν μέρη του σώματός του. Όταν ο Δαναός στριφογυρνούσε στον ύπνο του, ξυπνούσαν, η καθεμιά στο στενό της κρεβάτι, και στύλωναν το βλέμμα τους στο σκοτάδι. Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να παντρευτούν. Ο Δαναός βρήκε πενήντα μνηστήρες, όρισε την ημερομηνία, τις πάντρεψε και την πρώτη νύχτα του γάμου, τα μεσάνυχτα, πενήντα πόρτες κλείδωσαν σε πενήντα κρεβατοκάμαρες. Τότε μια τρομερή συνάντηση έλαβε χώρα. Σαράντα εννιά Δαναΐδες έσυραν το ξίφος τους και μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου τον άντρα που είχαν παντρευτεί.

Αυτό το αρχετυπικό έγκλημα των γυναικών τιμωρήθηκε παραδειγματικά από τους θεούς. Οι σαράντα εννιά Δαναΐδες φόνισσες πήγαν στην κόλαση και καταδικάστηκαν να μαζεύουν αιωνίως νερό σε ένα κόσκινο.

Αλλά ναι, υπήρξε και μια θυγατέρα που δεν έσυρε το ξίφος της. Το τι συνέβη σε εκείνη μένει να το ανακαλύψουμε. Ετοιμάσου να βουτήξεις, τα νερά είναι βαθιά.