΄Α

 

Ο Γιάννος απ’ τη φυλακή δυο μέρες έν’ που εβγήκε

–σάπιζε χρόνους δεκατρείς και χρόνους δεκαπέντε–

Τις ρούγες κατηφόρισεν, εδιάηκε στο λιμάνι

Εδιάηκε στα πουταναριά, τη Ζωγραφού διαλέγει.

 

Είχε τα χείλη βυσσινιά και τα μισά του χρόνια.

 

Μα ως μες στη φλόγα των κεριώ-ν-εγλέντααν το γιαγκίνι

’ντικρύζει ο Γιάννος ζουγραφιά ’που το κρεββάτι απάνω

προβάλλει αγγελοπρόσωπη κοπέλα γγαστρωμένη

 

Χλωμιάζει ο Γιάννος, σπαρταρά, μιλιάν όμως δε βγάζει

μόν’ το λαιμό της Ζωγραφούς αφιονισμένος ψάχτει

το φυλαχτό της το χαλά, σκορπάν μαργαριτάρια

άλικη φέγγει χαρακιά, ’νός χατζαριού σημάδι.

 

ΓΙΑ: Σαν τι’ ναι τούτο, Ζωγραφού, ποιος σ’ έχει σακατέψει;

ΖΩ: Παιδί σαν ήμουν, έπαιζα στον κάμπο με καλάμι

ΓΙΑ: Καλάμι-ν-έτσι δεν τρυπά, καλάμι έτσι δε γράφτει

ΖΩ: Κακός πελάτης πλήρωσε, μ’ ένα σχοινί με γδέρνει

ΓΙΑ: Σχοινάκι-ν-έτσι δεν τρυπά, σχοινί δε χαρακώνει

ΖΩ: Ποιος είσαι εσύ και με ρωτάς, τι θες κι ανασκαλεύγεις;

ΓΙΑ: Πες μου, ποια είναι η μάνα σου; Πόθε γονοκρατιέσαι;

 

 

΄Β

 

ΖΩ: Βλέπεις η Αγγελοπρόσωπη στη ζουγραφιά πώς λάμπει;

Επάτειε, σχίζουνταν η γη, σεκλέντιζαν τα ουράνια

Σεκλένταε κι ο παπα-Σταυρής, κουρφά τη θυμιατίζει

Μα εφέντης της δεν νταγιαντά, Γιάννος πολλά εθυμώθη

Φουρκίζει τον η Λυγερή, πικρή φουσκώνει η ζήλεια.

 

Πέρα στις άκρες των ακρώ, στον ξορισμό του κόσμου

ξορίζουνε τις φθισικιές, ξορίζουνε τις ξένες 

και την Αγγελοπρόσωπη, στα γκρέμια την τσακίζουν

με διάτα του εφεντάκη της, ενός μηνού λεχώνα

μ’ ενός μηνού-ν-αγόραρο, δε χόρτασε το γάλα.

 

Σαν είναι να ’ ρτει τ’ Άγιο Φως, καμπάνες να σημάνουν

δεν ανασταίνεται ο Χριστός, δε λουλουδίζει ο Μάης

 στριγγλίζουν μόνο τα γκρεμνά στριγγλιές της γκρεμισμένης.

 

[…]

 

Κι αν την εγκρέμισε ο Γιαννιός, την ανασταίνει ο γιος τους.

 

Σαν κείνη Αγγελοπρόσωπος, λιγνοκυπαρισσένιος

τον ήλιον είχε στα μαλλιά, τ’ αστέρια στις πλεξίδες

τα δυο του καμαρόφρυδα, τριώ νυχτώ φεγγάρια

 

Έγινε δεκαεφτά χρονώ κι ήταν φτυστός η μάνα.

 

Θωρούν τον οι βουνοκορφές και διπλοχαμηλώνουν 

θωρούν τον νύφες άβλαφτες, τα πέπλα τους ματώνουν

θωρεί τον κι ο παπα-Σταυρής, πέφτει να προσκυνήσει.

 

Με το Μεγάλο Σάββατο, πριν της Λαμπρής τη μέρα 

σαν απολύσει η ακκλησιά κι οι χωριανοί πλαγιάσουν

κουρφά τον κράζει στο ιερό, κουρφά τον θυμιατίζει

με λίβανο απ’ τη Δαμασκό, με σμύρνα απ’ το Βερούτι

[…]

λιγώνεται ο λεβεντονιός, Σταυρής τον κανακεύγει

λιγοθυμά ο κυπάρισσος και τον αδράχτει ο Σταύρος

–πώς έν’ που αδράχτει η Παναγιά στην αγκαλιά τον υιόν της;–

έτσι έν’ που εβάσταε κι ο παπάς στον κόρφο τον λεβέντη

του βγάζει το πουκάμισο, πέρα πετάξαν τ’ άμφια

Νυμφίοι δυο ανασταίνουνται, φλογάτα χείλη σμίγουν

[…]

 

Άναψε τότε τ’ Άγιο Φως, σημάναν οι καμπάνες

Απ’ τ’ άκρη ηχήσαν των ακρώ, της γκρεμισμένης γέλια

 

Πρωτομαγιά ξημέρωνε στη φάτνη των ερώντω

 

Μα το γροικούν οι χωριανοί, το κραίνουν οι γειτόνοι

Το γροίκησεν κι ο αράθυμος του νιούτσικου-ν-ο κύρης 

Γιάννος φουσκώνει απ’ το θυμό, ζώνεται το χατζάρι

χυμάει μες τ’ Άγια των Αγιώ, τον παπα-Σταύρο σφάζει

του υιού τον κάτασπρο λαιμό, χαράζει απ’ άκρη σ’ άκρη.

 

Πόλιτσμαν πιάνει τον φονιά, στη φυλακή τον σέρνει

 

Γειτόνoι πιάνουν τον υγιό, στην αγορά τον σέρνουν

τον φτύνουν καταπρόσωπο, καπνιές τον μουτζαλώνουν

ανάστροφα τον δένουσι, καβάλα στο γομάρι 

με του τραγιού τα κέρατα, για το λαιμό γιορντάνι

με του τραγιού τα σωθικά, στη μέση για ζωνάρι

και με του τράγου την κοιλιά, νυφιάτικο στεφάνι

 

Σαν τέλεψαν τα στέφανα σαν τέλεψαν το ξόδι

πέρα στις άκρες των ακρώ, στον ξορισμό του κόσμου

ξαρμάτωσαν τον άτιμο, ξορίσαν τον στα λόγγα

 

Τον αγκαλιάζει η ερημιά, λαφάκι διψασμένο

ζαρκάδι στις σταχτιές ελιές, στων καστανιών τον ίσκιο

ντυνόταν φύλλα των δεντρώ, τ’ αγκάθια τον ξεσκίζαν 

 

τρεις μέρες επλανιότανε, ξενύχταε στα ξωκλήσια 

 

ώσπου την τέταρτη θωρεί της θάλασσας τα πλάτη

να πέφτει ο γήλιος χρυσαφής, να φέγγει αποσπερίτης

νίβεται στην ακρογιαλιά της πόμπεψης τη στάχτη

 

Λάμπει σαν ήλιος χρυσαφής, φέγγει, αποσπερίτης 

[…]

 

 

΄Γ

 

Εκεί, ματρώνα επέρναγε, θαμπώνεται απ’ το φως του

[…]

Στα σπίτια της τον μάζωξε, τον λούζει με τα μύρα 

τα δασωμένα γένεια του φράγκικα τα ξουρίζει

τα φρύδια βάφει τοξωτά και βυσσινιά τα χείλη

τον ντύνει στα μεταξωτά, τα δυο βυζά φουσκώνει

[…] 

την βγάζει                                                                           

 αγγελοπρόσωπη                      

                                    κοπέλα 

                                                                                 στα λιμάνια

 

ναύτες την ασημώνουσι κι αρχόντοι τη χρυσώνουν

τ’ άσπρου λαιμού τη χαρακιά μαργαριτάρια σκέπουν

τ’ όνομα παίρνει Ζωγραφού […]

 

Γιάννος ακούει και δε μιλά […]

 

ΖΩ: […] και Ζωγραφού με κράζουν

γιατί έχω πλάι μου, κόνισμα, τη ζουγραφιά της μάνας

 

Γιάννος ακούει και δε μιλά […]

 

ΖΩ: Περάσαν χρόνοι δεκατρείς και χρόνοι δεκαπέντε 

εμένανε μες στα χρυσά-ν-εφέντες με στολίζουν

τον κύρη τον διπλοφονιά τα σίδερα σαπίζουν.

 

[…] Γιάννος ακούει και κλαίγει

 

ΖΩ: Κουρφά-κουρφά, ’γω η Ζωγραφού, που κούρβα με λογιάζουν 

ασήμωσα τους δικαστές, τους φύλακες πλερώνω

τον κύρη μου λευτέρωσα […]

 

Γιάννος τα στήθια του χτυπά […]

 

Την άλικη τη χαρακιά της κόρης του φιλάει

κι εκείνη τον παρηγορά, τ’ άσπρα μαλλιά χαϊδεύγει

[…]

 

Λουφάζει ο Γιάννος στα βυζά, σαν λαβωμένο αγρίμι 

 κι η Ζωγραφού, η Παναγιά, στην αγκαλιά τον σφίγγει

–πώς έν’ που τα νιογέννητα γλυκό χορταίνουν γάλα;– 

έτσι κι ο Γιάννος βύζαινε του υγιού του το συχώριο

 

ΖΩ: Νάνι-νάνι μουρέλι μ', νάνι-νάνι…

νάνι κουπιλαρέλι μ', νάνι-νάνι…